آزمون‌ها و اندازه های خود گزارشی، از روش‌های اصلی جمع‌آوری داده ها درباره افراد است. با این ابزارها می‌توان اطلاعاتی در مورد استعداد ها، پیشرفت تحصیلی و جنبه های مختلف شخصیت به دست آورد.
اندازه‌گیری در پژوهش‌های تربیتی
اندیشه اندازه‌گیری در این فصل، به طور عمده از سنت کمّی‌نگری-و نه کیفی- در پژوهش های تربیتی الهام گرفته شده است.
توجه اساسی این فصل، به چگونگی اندازه‌گیری رفتار فرد از طریق اجرای آزمون است. آزمون عبادت از موقعیت نظام‌یافته ای برای سنجش عملکرد است که در تحلیل آن نمره‌های عددی به دست آید و بتوان بر مبنای این نمره ها نتیجه‌گیری کرد که افراد از نظر سازه‌ای که از طریق آزمون اندازه‌گیری شده است، تفاوت دارند.
در این فصل از واژه خودسنجی استفاده شده است که مراد از آن، ابزارهای نوشتاری است که افراد به کمک آنها به سؤالاتی پاسخ می‌دهند که در اصل جنبه‌هایی از شخصیت، خود پنداره، شیوه‌های یادگیری، نگرش‌ها، علایق و یا دیگر سازه‌های مربوط به آنها را آشکار می‌سازد.
ویژگی های یک آزمون خوب
ملاک انتخاب آزمون
۱. عینیت. افرادی که آزمون ها را اجرا می‌کنند و یا نمره گذاری می‌کنند، معمولاً دارای سوگیری هستند. عینیت آزمون، یعنی اینکه افراد تحت تأثیر این سوگیری ها قرار نگیرند. در واقع از مهم‌ترین علامت‌های رشد یک رشته علمی در روند تکامل آن، توانایی آن رشته در اندازه‌گیری و مهار هر چه بیشتر خطاهای فردی در سنجش است.